حرفهاي بي ثمر

والدين از حرف زدن با بچه هايشان وقتي جوابهايي مثل ((هيچي))‌ مي شنوند نااميد مي شود

-         كجا بودي؟ بيرون چكار مي كردي   

- هيچي

والدين كه سعي مي كنند منطقي باشند خيلي زود در مي يابند كه اين چقدر مي تواند ملال انگيز باشد. يك مادر مي گفت: (( من سعي مي كنم با بچه ام منطقي باشم اما كار به جايي مي كشد كه صورتم از خشم كبود مي شود اما اوباز به من بي توجه است. وقتي هم كه جيغ مي كشم فقط به جيغهايم گوش مي دهد.)) بچه ها غالبا از حرف زدن با والدين طفره مي روند: آنها از اينكه مورد نصيحت و انتقاد واقع شوند دلخور هستند. آنها فكر مي كنند پدر و مادر ها بيش از حد حرف مي زنند. ديويد هشت ساله به مادرش مي گويد:

-         وقتي ازت يه سئوال كوچولو ميكنم چرا اينهمه جواب ميدي؟ همين بچه به دوستانش مي گويد:

-     من به مادر هيچي نميگم. اگه باهاش حرف بزنم ديگه به بازي نمي رسم. يك ناظر علاقه مند وقتي به حرفهاي پدر و مادر و بچه اي گوش مي دهد با كمال تعجب در مي يابد كه چطور طرفين به حرفهاي هم كم گوش مي دهند! گفت و گوي آنها بيشتر به گفتار هاي يك طرفه شبيه است. يك طرف قضيه انتقاد و راهنمايي مي كند و طرف ديگر منكر همه چيز مي شود و به التمامي مي پردازد. تر اژدي چنين رابطه اي نه به فقدان محبت  بلكه به نبود احترام بر مي گردد.

زبان روز مره ما براي حرف زدن با بچه ها كافي نيست. ما براي دستيابي به بچه ها و كاهش نا اميدي پدر و مادرها ، به روش تازه اي احتياج داريم، روشي كه حرف زدن را هم در بر مي گيرد.

نظرات شما عزیزان:

مهاجر

ساعت5:58---14 مرداد 1391

[وب سایت] - [ایمیل]

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: